Wczoraj miałam ostatni egzamin, po którym oficjalnie rozpoczęły się moje wakacje. Jak na ironię egzamin którego bałam się najbardziej(ustny niemiecki) przebiegł w przemiłej atmosferze, a nawet ze dwa razy śmialiśmy się w głos razem z egzaminatorami - jak to miło, że olśniło mnie podczas egzaminu i właśnie wtedy po raz pierwszy zaczęłam żartować po niemiecku(!). :)
Ulga, jaka przyszła zaraz po egzaminie była czymś bardzo przyjemnym, ale wraz z nią mój organizm przypomniał mi, że nie spałam całą noc i nie zjadłam śniadania. Uczciłam udane zakończenie sesji truskawkami na śniadanie, a krótką drzemkę ucięłam sobie w pociągu do... Oxfordu. :)
Wypad ten był miłym akcentem na zakończenie tego roku szkolnego, a także po trochu pożegnaniem, bo kolegi z którym tam pojechałam nie spotkam do czasu, aż któreś z nas zdecyduje się wybrać za Atlantyk...
Oxford jest piękny. Był piękny kiedy pojechałam tam pierwszy raz półtora roku temu, był piękny wczoraj i chyba nic już tego nie zmieni, że po prostu uwielbiam klimat tego miasta. Szczególnie okolice, w których znajduje się sporo koledży, bibliotek i innych uniwersyteckich budynków.
Widoki piękne, ludzie wydają się tacy mądrzy (może to już lekka przesada, ale tak działa moja percepcja TAM;D), ale cały wypad miał kilka punktów wartych uwagi.
-Blackwell.
To sieć księgarni oraz nazwa wydawnictwa, które wywodzi się z Oxfordu. Kiedy wchodzi się do ich głównej siedziby w centrum Oxfordu, nic nie wskazuje na to, że jest to duży sklep. Średniej wielkości, powiedziałabym nawet - mały - sklepik, w którym sprzedają książki, większość oczywiście o uniwersytecie lub atrakcjach miasteczka. Ot i wielkie mi halo. ALE. Kiedy zeszłam po schodach na dół... Mym oczom ukazała się najpiękniejsza księgarnia, jaką kiedykolwiek widziałam. Mają tam WSZYSTKO, czego dusza zapragnie, wszystko schowane jest w podziemiach, a schodząc po schodach po prostu czuje się zapach książek unoszący się w powietrzu (nie żartuję!).
Niesamowite miejsce.
źródło: Wikipedia-Oxfordzka orkiestra miała próbę w murach budynku, którego nazwy nie znam, a wygląda podobnie do większości budynków, które tam się znajdują.
Nie mogliśmy wejść do środka, ale i tak wszystko było słychać na zewnątrz. Słońce, piaskowe mury wnoszące się z każdej strony; robiliśmy zdjęcia na dziedzińcu. I chociaż nie mam pojęcia, co grali, nie rozpoznałam tego (szkoda, że nie było tam mojej mamy albo Krzyśka - pewnie by wiedzieli;p), to był to jakiś bardzo ciekawy rodzaj muzyki klasycznej. Było coś wyjątkowego w tym momencie. Ludzie przystawali, uśmiechy same przyklejały się do twarzy.
Niesamowite chwile.-Coś dla miłośników Harrego Pottera. Zwiedzając Ballioli College odkryliśmy, że to właśnie tam kręcono sceny w jadalni Hogwartu.
Śmieszne jest to, że odwiedzając to miejsce bardziej fascynuje nas to, że "to właśnie tam" siadali do stołu filmowi Harry, Ron i Hermiona, zamiast zauważyć, że ta sala w sobie, jako zabytek - jest po prostu piękna. Chociaż, skoro to zauważyłam, to może ja nie wpisuję się w tą zasadę.
A w filmie nie pokazują nam, że nad drzwiami znajdują się ooooolbrzymie organy, a w rogu kasa do płacenia za spożywane posiłku. To chyba popsułoby trochę klimat filmu;)
... Byłam w tym samym miejscu, w którym Oni wszyscy! Kilka lat temu skakałabym pod sufit ;D
...niesamowite. ;)
-W ramach przerwy od ciągłego chodzenia (nie spałam przecież całą noc!)
usiedliśmy sobie w przytulnej kafejce i zjedliśmy po angielskim specjale:
scone - coś w rodzaju słodkiej bułeczki podawanej z czymś w rodzaju masła i dżemem. Niby wielkie odkrycie to nie jest, ale smakowały...
niesamowicie smakowicie! ;p
-Na koniec weszliśmy na punkt widokowy, z którego jeszcze lepiej podziwiać można architekturę tego miasta. Najpierw dużo schodów, potem kolejne przypomnienie, że obserwują nas kamery CCTV (cała Wielka Brytania jest pod nadzorem tychże), aż w końcu naszym oczom ukazały się między innymi takie widoki...
...niesamowite, prawda? ;p
Wiem, że w tym poście jest sporo przesady, lecz wczorajszą wyprawę naprawdę wysoko sobie cenię. Przyszedł czas pożegnań, co dzień komuś mówię "good-bye", a to czasem wyrywa mi serce... po kawałeczku. Nie obchodzi mnie jak kiczowato to brzmi. Za rok nic już nie będzie takie samo. Będzie inaczej, przyjdą nowe zwyczaje i jestem z tym absolutnie pogodzona i raduje mnie myśl o nowych przygodach, ale z drugiej strony, to był naprawdę rok pełen wrażeń. I w pewnym sensie smutno mi na myśl, że się skończył.
Na zakończenie dodam tu swoje magiczne olśnienie, które przyszło do mnie chyba wczoraj właśnie. A może formowało się we mnie od jakiegoś już czasu...
Naszym życiem rządzi przypadek.
Chcemy, żeby było inaczej, wydaje nam się, że kontrolujemy swoje życia, a jednak. Jesteśmy w stanie kontrolować tylko jego małą część. Reszta to tylko...
niesamowite przypadki.
P.S. Podziękowania dla Ewy za polecenie miejsca.
Wieczorny koncert dał mi autentyczną frajdę i radochę. Bobby McFerrin potrafi wytwarzać dźwięki, które wydają się aż niemożliwe, szczęka opada, buzia się śmieje, a do tego angażuje publiczność i nagle okazuje się, że utwór tworzy cała sala, przy czym my śpiewamy tło, a Bobby tym wszystkim dryguje i prowadzi wokal... 
To sieć księgarni oraz nazwa wydawnictwa, które wywodzi się z Oxfordu. Kiedy wchodzi się do ich głównej siedziby w centrum Oxfordu, nic nie wskazuje na to, że jest to duży sklep. Średniej wielkości, powiedziałabym nawet - mały - sklepik, w którym sprzedają książki, większość oczywiście o uniwersytecie lub atrakcjach miasteczka. Ot i wielkie mi halo. ALE. Kiedy zeszłam po schodach na dół... Mym oczom ukazała się najpiękniejsza księgarnia, jaką kiedykolwiek widziałam. Mają tam WSZYSTKO, czego dusza zapragnie, wszystko schowane jest w podziemiach, a schodząc po schodach po prostu czuje się zapach książek unoszący się w powietrzu (nie żartuję!). Niesamowite miejsce.
źródło: Wikipedia
Nie mogliśmy wejść do środka, ale i tak wszystko było słychać na zewnątrz. Słońce, piaskowe mury wnoszące się z każdej strony; robiliśmy zdjęcia na dziedzińcu. I chociaż nie mam pojęcia, co grali, nie rozpoznałam tego (szkoda, że nie było tam mojej mamy albo Krzyśka - pewnie by wiedzieli;p), to był to jakiś bardzo ciekawy rodzaj muzyki klasycznej. Było coś wyjątkowego w tym momencie. Ludzie przystawali, uśmiechy same przyklejały się do twarzy. Niesamowite chwile.
Śmieszne jest to, że odwiedzając to miejsce bardziej fascynuje nas to, że "to właśnie tam" siadali do stołu filmowi Harry, Ron i Hermiona, zamiast zauważyć, że ta sala w sobie, jako zabytek - jest po prostu piękna. Chociaż, skoro to zauważyłam, to może ja nie wpisuję się w tą zasadę. 
usiedliśmy sobie w przytulnej kafejce i zjedliśmy po angielskim specjale: scone - coś w rodzaju słodkiej bułeczki podawanej z czymś w rodzaju masła i dżemem. Niby wielkie odkrycie to nie jest, ale smakowały... niesamowicie smakowicie! ;p
...niesamowite, prawda? ;p
Londyn w wydaniu iście Kubańskim ;)
Londyn w wersji NRD ;)
